بیماری ما را رها نمی کند

روزهامون اصلا خوب نیست. مامان جونی حالش تعریفی نداره. سه شنبه شب مورخ 94/9/17 حالش خیلی بد بود. دست و پاهاش یخ کرده بود و تنه اش داغ داغ بود و دونه های عرق روی سینه اش نشسته بود. خیلی ترسیده بودم من و خاله پری و خاله مهوش و خان دایی و زن دایی سحابی گریه کردیم. اورزانس هم نتونست کاری براش بکنه. تا صبح نخوابیدیم. شب خیلی بدی بود. ساعتهای زندگمیون با استرس و انتظار مرگ سپری میشه.

خاله الهه هم مریضه. اون هم شیی درمانی رو شروع کرده و اصلا حال و روز خوبی نداره.

شماها که از چیزی خبر ندارید. خوش به حالتون که زندگی بر وفق مرادتون هست. تنها نگرانیتون اینه که من پیشتون نیستم، دائم خونه مامان جونی هستم و شما دو تا در رفت و آمد هستید. حسنا که دائم پیش مامان هست.

حسنا خانم حسابی شیرین زبون شده. 

واسه خودش می خونه حسنا طلا ، تارا بلا

من براش می خونم یه توپ دارم له لیه (قلقلیه) سرخ و سفید و آبیه می زنم زمین هبا میره نمی دونی تا کجا می ره سرش رو به چپ و راست تکون میده من این توپ و نداشتم، مشقام  و خوب نوشتم بابا عیی (عیدی) داد یه توپ له لیه داد

شعر عمو زنجیرباف رو که براش می خونیم فقط بله آخرش رو میگه

مامان جونی رو می برم دکتر، وقتی برمیگردیم امیر حسین میاد جلومون و میگه حال مامان جونی خوب شده؟؟؟؟ بهش می گم آره پسرم . تو براش دعا کردی که حالش خوب بشه؟؟؟!!!!! میگه نه یادم رفت.

توی این مدت هر وقت سر و صدا می کردید همه بهتون میگفتن ساکت، بشین، داد نزن. بیشتر از همه خاله مهوش و خاله پری.

امیر علی: بابا من نمی خوام مامان بره خونه خونه مامان جونی. دوست دارم خونه خودمون بمونه

امیر حسین: ما هم باهاش می ریم خونه مامان جونی

امیر علی: نه همه اش خاله مهوش و خاله پری میگن نکن! دست نزن! ساکت باش!

امیرحسین: داداش نگران نباش خودم براشون یه نقشه ای کشیدم

عصر همون روز با دو تا تفنگ میایید خونه مامان جونی.

خاله مهوش: امیر حسین چه نقشه ای برامون کشیده ای

امیر علی: خاله مهوش داداش تصمیم گرفته با این تفنگ هامون تو و خاله پری رو بکشه، اما یه خبر خوب بهت بدم نگران نباش این تفنگها آدم نمی کشن . اسباب بازی هستند.